Epoxy is mijn vriend

Epoxy is mijn vriend

Problemen met de auto zijn niet vreemd als je reist op de wegen van Madagaskar, met alle stenen, kuilen en bulten.

We hebben Kerst en nieuw jaar gevierd in Mantasoa. Een mooie plaats in de buurt van Antananarivo… Een ‘kleine’ 16 uur rijden vanaf ons huis. Voordat je aan zo’n reis begint doe je natuurlijk eerst een grote controle van je auto. Vloeistoffen waren allemaal in orde en er waren geen zichtbare losse onderdelen. De auto deed het prima en we hebben een heerlijke tijd in Mantasoa gehad.

Toen, op de terugweg, ongeveer 30 kilometer van een grote stad, brak de ophangbalk van de radiateur. De radiateur zakte naar beneden en de slangen kwamen los. De stang moest gelast worden dus we gingen snel door naar de garage. Dat hadden we gedacht. Een paar honderd meter verderop deed de koppeling het niet meer. De slang van de koppelingsvloeistof was lek en daardoor hadden we geen druk. We waren in staat om de auto in zijn derde versnelling te rammen en met een slakken gangetje vervolgde we onze weg. De reparaties duurde vier uur. Niet in de laatste plaats vanwege de slagregens die het voor de monteurs ondoenlijk maakte.

Om vier uur ’s middags vervolgde we onze weg om uiteindelijk om 19:30 aan te komen bij onze favoriete tussenstop. Een reis van totaal 15 uur. Lekker even uitrusten met aardige mensen om ons heen, ja, dat is fijn. Uitrusten? Niks hoor. De radiateur was weer lek. Dit keer repareren we het zelf. Epoxy lijm is de vriend van alle auto eigenaren op Madagaskar.

Ik heb besloten om het als hobby te gaan zien. Op die manier hoef ik me niet zo te ergeren. Bovendien, het stelt me in staat om het vak van monteur te leren. Dat is toch wel nuttig voor een zendeling… net zoals het vak electrciën, loodgieter, timmerman, wegwerker, en allerlei andere vakken.

Ritje Maroamboka

Ritje Maroamboka

In week 50 gingen we voor het eerst met eigen auto naar Maroamboka. Maroamboka is het dorp waar we gaan wonen en waar bouwers druk bezig zijn met de bouw van ons huis. Dit keer gingen we niet als gezin maar is Jurgen alleen met Issa afgereisd.

Papieren

Aanvankelijk hadden we gehoopt om eerder naar het gebied af te reizen. Het op naam zetten van alle auto papieren en het verkrijgen van een Malagasy rijbewijs vereiste meer tijd dan we verwacht hadden. Inmiddels zijn de papieren binnen… alhoewel, de tijdelijke papieren. De officiële papieren zullen naar verwachting eind december klaar zijn. Het rijbewijs is een ander verhaal. Hiervoor hebben we een visum nodig welke nog minstens zes maanden geldig is. Bij aanvraag van een visum voor het nieuwe jaar krijgen we een papier waarop staat dat de aanvraag bezig is. Met dit papier kunnen we reizen maar het is niet hetzelfde als een visum. De geldigheid van het visum begint al wel te lopen vanaf de aanvraag. Met andere woorden: als het definitieve visum na bijvoorbeeld vier maanden afgeven wordt, is het nog maar acht maanden geldig. We hopen dus dat het visum spoedig afgegeven wordt zodat we het tijdelijke rijbewijs kunnen omzetten naar een definitief rijbewijs.

Meubels

De auto wordt langzaam maar zeker toegerust voor de zware omstandigheden waarin we hem gaan gebruiken. Zo hebben we een grote dakdrager laten maken door plaatselijke metaalbewerkers. Het is een enorm gevaarte (2,30 bij 1,20). We zijn er blij mee omdat we op deze manier makkelijk spullen in en uit het gebied kunnen vervoeren.

Jurgen heeft het bezoek gebruikt om, samen met Issa, een groot deel van onze meubels te brengen. Op het dak werd een zware kast met twee bijzet tafeltjes gebonden en in de auto werden acht stoelen met ons keukengerei vervoerd. Zondag elf december om 05:00 ‘s ochtends vertrokken Issa en Jurgen om vervolgens drie kwartier later al staande gehouden te worden door de politie. De vracht op het dak was geen probleem maar blijkbaar moest er een vergunning zijn voor de lading in de auto. Jurgen kreeg het voor elkaar dat de agent ter plekke een vergunning uitschreef. Met alle Juiste papieren op zak ging de reis verder.

Slechte wegen

De nationale wegen lijken soms meer op Nederlandse gatenkaas dan op een weg. Dit maakt het rijden behoorlijk intensief. Jurgen en Issa kwamen ‘s middags in Abohimahasoa aan. Daar hebben ze overnacht om vervolgens de volgende dag het tweede stuk te rijden. Vlakbij Ifanadiana raakte één van de banden lek. Gelukkig was hulp niet ver weg. Jurgen vroeg een agent om hulp en nadat deze zijn AK47 even aan de kant gezet had, hield hij een vrachtwagen staande. De chauffeur heeft toen met een plaatselijk bewoner het reservewiel onder de auto gezet… Het was niet nodig voor Jurgen om zijn handen vies te maken, zo was de mening van de chauffeur. In Ifanadiana is de band gerepareerd voor € 1,70.

Aankomst

De auto is goed te horen en dus stonden de bewoners van Sandrohy al bij de weg te wachten. Er werd enthousiast gejuicht door de kinderen en velen kwamen even de handen schudden. Na even kort bij praten werd de rit vervolgd naar Maroamboka, zo’n vijf kilometer van Sandrohy. Op deze weg werd de auto goed getest. Diepe geulen afgewisseld met keien die de steile paden, van soms 35% en meer, zeer lastig begaanbaar maken.

Eenmaal door de laatste bocht kan het huis al gezien worden. Snel werden Jurgen en Issa tegemoet gerend en begroet. De auto werd geparkeerd naast het huis van onze contactpersoon en bewonderd door de vele ‘kenners’. Het uitladen was met de vele handen in mum van tijd klaar.

 

Het huis

We waren al geïnformeerd dat het huis niet helemaal volgens de tekeningen gebouwd werd. Onze tekeningen waren veel te bescheiden. Het huis wordt veel groter zodat we, volgens de bouwer, genoeg ruimte hadden voor alle kinderen. Op de begane grond komt een slaapkamer en een gedeelde woonkamer en keuken. Er is een trap naar de eerste verdieping waar, nadat we op een overloop terecht komen, twee slaapkamers voor de kinderen komen. Buiten staat al een aparte ruimte waar we ons kunnen wassen en 15 meter verderop is een toilet gegraven. Het huis staat pal naast een waterbron met schoon water. De druk op deze bron is de meeste tijd van het jaar hoog genoeg om er eventueel een waterleiding op aan te sluiten. Dit laatste gaat de bouwer nog naar kijken. Toen Jurgen en Issa er waren was er al langere tijd geen regen gevallen. Hierdoor stond er niet of nauwelijks druk op de bron. We zullen kijken of we dit kunnen ondervangen door een grote waterton te installeren waarmee we regenwater kunnen opvangen en bewaren. Het huis is gebouwd van hout uit het nabije regenwoud. Het dak is voorzien van golfplaten en de vloer zal van cement worden. De meeste traditionele huizen hebben dat niet wat dan ook tot veel overlast zorgt als het regenseizoen losbarst. We hopen deze of volgende maand met een vriend te gaan kijken naar zonnepanelen en alle bijbehorende elektronica. Zonnepanelen is een luxe die wel meer voorkomt in het gebied. Veel mensen hebben een systeem waarmee ze bijvoorbeeld een telefoon kunnen opladen of een DVD kunnen kijken.

Bezoek

In de twee dagen dat Jurgen en Issa in Maroamboka waren hebben ze ook drie dorpen bezocht. Van twee dorpen waren de mpanjaka’s (koningen) niet aanwezig. Daar hebben we onze groeten gedaan en even met de mensen gesproken. Bij één van de dorpjes hebben we ook de beloofde groepsfoto’s af gegeven. In het laatste dorp was de mpanjaka wel aanwezig. Het was een goed weerzien. De mpanjaka deed erg zijn best om Jurgen’s officiële Malagasy te verstaan. Het werd een leuk en een ontspannen gesprek. Vooral toen Jurgen de verschillende uitspraken van de Malagasy dialecten liet horen werd er luid gelachen. De mpanjaka zei blij verrast te zijn met Jurgen’s vooruitgang in de taal.

Inmiddels zijn Jurgen en Issa, afgeladen met fruitgeschenken, weer terug in Antananarivo. De verwachting is dat Jurgen binnenkort weer naar Maroamboka zal afreizen om diverse spullen, zoals een bed en schoolmaterialen en ander huisraad, te brengen. De bouwer dacht dat we in januari onze intrek wel zouden kunnen doen.

We hebben er zin in om, na maanden van voorbereidingen, te gaan wonen onder de Tanala.

Nu al vrienden

Nu al vrienden

We hebben er lang op moeten wachten, maar eind vorige maand was het dan zover: met het hele gezin brachten we een bezoek aan Sandrohy en de omliggende dorpen. Doordat vrienden ons hun auto hadden uitgeleend konden we de verre reis (540 km / 14 uur reistijd) maken en kennis maken met het gebied waar we hopen te gaan wonen en dienen.

Direct na aankomst stroomde een groot deel van het dorp toe om de vreemdelingen te komen zien: er was een grote interesse en nieuwsgierigheid. We konden terecht in een extra kamer van een woning van een winkelier. Wij – en in het bijzonder de kinderen – werden hartelijk ontvangen in alle opzichten: kinderen uit het dorp kwamen iedere dag handenvol bloemen brengen en er werd flink samen gespeeld. De dames van het dorp vonden het heerlijk als Katja even een praatje kwam maken.

Een impressie van onze reis kunt u hier bekijken:
[wp_fancybox_media hyperlink=”https://www.jurgenenkatja.nl/wp-content/uploads/2019/07/trip-Sandrohy-september-2016.jpg” type=”youtube” width=”640″ height=”360″ url=”https://www.youtube.com/embed/26NzMu8x5Rs?version=3&autoplay=1&fs=1&rel=0″]

Doel van de reis was dat we als gezin kennis zouden maken met het gebied rond Sandrohy en de mensen die er wonen. Verder wilden we ons oriënteren op geschikte woonruimte.

Jurgen had op zijn eerdere reis diverse dorpen bezocht. Ditmaal brachten we in die dorpen een bezoek als gezin. We zijn in 6 dorpen geweest waarbij viermaal een audiëntie bij een ‘mpanjaka’, een koning (dorpshoofd), hoorde. We benadrukten dat we straks, als nieuwe buren, vrienden nodig hebben. Ook vertelden we opnieuw dat we zullen komen om het goede nieuws uit de Bijbel met hen te delen, maar dat we eerst hun dialect moeten leren.

De reacties waren hartverwarmend: in Tsiombivositra gaf het hele verzamelde dorpje aan dat zij onze vrienden willen zijn. Om dat te bevestigen namen we na afloop de foto die u hieronder ziet. De mpanjaka vroeg om bij een volgend bezoek die foto mee te nemen als bewijs van onze vriendschap. Wat betreft een plek om te wonen vertelden ze dat ze bezorgd waren omdat zij geen pomp in de buurt hebben – en hoe moet het met ons als we ziek worden nu er in de buurt geen doktoren zijn? Het raakte ons diep dat onze nieuwe vrienden, in plaats van zich druk te maken om hun eigen behoefte aan water en gezondheidszorg, zich bekommerden om ons!

Onze contactpersoon in de regio, Sylvestre, had voor ons een oplossing wat betreft een huis. 2 km van Sandrohy ligt het dorp waar hij een deel van het jaar woont en een winkeltje heeft. Vlakbij zijn huis is nog een stukje onbebouwd land. Hij is bereid dat af te staan zodat daar voor ons een huis gebouwd kan worden. We zijn erg dankbaar dat er een mooi plekje voor ons is. De komende weken gaan we in gesprek met de leiding van AIM Madagaskar en andere betrokkenen om te zien of dit ook de plek wordt waar we gaan wonen.

Eerste indrukken

Eerste indrukken

We zijn er! Na een 8 uur durende vlucht zijn we op zaterdag 10 oktober even na 8 uur ’s avonds veilig aangekomen in Nairobi. Onderweg konden we genieten van het lekkere eten aan boord en van het uitzicht op de Middellandse Zee en de eilanden ten zuiden van Turkije en later de Sahara. Een hele belevenis!

Na aankomst hebben we 3 nachten gelogeerd in het gastenhuis van AIM in Nairobi. Zo konden we – na alle drukte van de afgelopen maanden – even op adem komen en wennen aan Kenia. Een video over onze reis van Schiphol naar het gastenverblijf vindt u op onze multimediapagina.

Op dinsdag 13 oktober reden we in ruim 3 uren naar de plek waar de conferentie plaats vindt. We keken onze ogen uit. De tegenstellingen in Kenia zijn groot: aan de ene kant zie je veel ‘succesvolle’ mensen op straat in strakke pakken, terwijl je om de hoek een van de vele sloppenwijken ziet liggen. In Nairobi zijn de huizen alleen voor de rijken. Wonen in de sloppenwijk is normaal. Dichtbij Nakuru, waar de conferentie is, genoten we van prachtig uitzicht op de Rift Vallei en langs de weg graasden gazellen en zebra’s. Een video over deze reis vindt u op dezelfde multimediapagina.

Tot nu toe zijn we erg blij met de intensieve voorbereiding die we krijgen op de conferentie. We hebben de eerste week stilgestaan bij de Afrikaanse cultuur, waarden en wereldbeeld. Een en ander werd gepresenteerd door een Afrikaan die jaren in Engeland heeft gewoond en zodoende ook de Westerse cultuur en waarden begrijpt. Het is ook erg goed om te praten met de andere zendelingen die hier zijn. Sommigen staan nog aan het begin van hun zendingsloopbaan, terwijl anderen jaren aan ervaring hebben. We steken veel op van de gesprekken tijdens de maaltijden.

De komende week gaan we ons verder verdiepen in het Afrikaanse wereldbeeld en ook komen onderwerpen als veiligheid en gezond leven aan bod. De derde week bespreken we hoe je als zendeling werkelijk verschil kunt maken en verdiepen we ons in wereldreligies. Andere programmapunten zijn het bezoeken van lokale kerken, een lokale moskee en een bezoek aan een Keniaanse familie.

Foto gallerij baby

Foto gallerij baby

We hebben lang op hem gewacht en ruim 7 maanden naar hem uitgezien: Siemen! Hij is geboren op 29 juli om 01:20 uur in het Gemini ziekenhuis te Den Helder. Hij woog bij de geboorte 3810 gram en was ongeveer 51 cm lang. Het ging allemaal erg snel: om 22:49 uur begonnen de weeën, omstreeks 00:30 uur waren we in het ziekenhuis en zo´n 3 kwartier later lag Siemen bij Katja op de buik. Wat weten wij ons rijk! We zijn opnieuw verwonderd over hoe klein en teer het leven begint. We genieten allemaal van die 10 kleine vingertjes en 10 kleine teentjes.

Hieronder kunt u even van Siemen meegenieten:

Voorbereidingen

Voorbereidingen

Het vertrek naar Madagaskar komt al dichterbij. We bereiden ons als gezin al jaren voor op die grote stap en doen dat – naarmate de tijd vordert – al intensiever. Maar hoe doen we dat?

Tweetaligheid

De zendingstaal is Engels. Alle toekomstige collega’s en hun kinderen communiceren met elkaar in deze taal. Vandaar dat wij onze kinderen tweetalig opvoeden. Vanaf een jaar of 3 – wanneer ze het Nederlands voldoende beheersen – spreekt Katja zoveel mogelijk Engels met ze. Nadat ze goed hebben leren lezen en schrijven in het Nederlands leren we hen hetzelfde in het Engels. Dit werkt tot nog toe goed. Onze kinderen kunnen zich in 2 talen goed verstaanbaar maken en hebben voldoende vertrouwen in hun vaardigheden. Ze zullen straks in ieder geval kunnen praten met kinderen van andere zendelingen op het veld.

Cultuurvaardigheid

Wat leven we in een ‘kleine’ wereld! Als we de vergelijking maken met hoe het was toen wij nog op de basisschool zaten en nu dan zien we dat de rest van de wereld een stuk dichterbij is gekomen. Nederlandse kinderen ondervinden bijna dagelijks wat een multiculturele samenleving inhoudt en weten meer over wat er elders gebeurt dan wij vroeger.

Omdat wij als gezin ook daadwerkelijk de sprong wagen in een andere cultuur te gaan wonen lezen we veel over de verschillende werelddelen, culturen en religies. We willen ze zo een stevige kapstok geven voor hun toekomstige ervaringen. Vanzelfsprekend lezen we boeken over Madagaskar in het bijzonder en leren zo alvast het een en ander over de boeiende culturen op het eiland. Op het moment genieten we van een serie kinderprogramma’s, getiteld ‘Bo & Melle in Madagaskar’, waarvan u een aantal filmpjes kunt zien via onze multimediapagina. De moeite waard!

Eigen identiteit

Kinderen van zendelingen hebben door de bank genomen meer identiteitsproblemen dan kinderen die geen internationale verhuizing(en) hebben meegemaakt. Ze leven vaak tussen meerdere culturen en weten niet waar thuis is. De banden met het land van hun nationaliteit zijn vaak minder sterk dan met het land waar ze jaren hebben gewoond.

Behalve bewustwording van de gastcultuur leggen we daarom veel nadruk op de eigen cultuur. Door middel van geschiedenislessen, het vieren van typisch Nederlandse feesten en het houden van vaste gebruiken binnen en buiten het gezin versterken we bewust onze identiteit als gezin, familie, christenen, Heldenaren, Nederlanders en Europeanen. Zo hopen we dat de eigen cultuur blijft passen als een vertrouwde oude jas.

Een klein knus huisje

Een klein knus huisje

Op 3 oktober hebben we de oversteek gemaakt van Engeland naar Nederland. De reis duurde al met al 20 uren (5 uren rijden naar de boot, 7 uren varen, 4 uren rijden rijden naar Drenthe en tussendoor pauzeren). De auto was goed gevuld met ons zessen en onze 3 eenden Ping, Eva en Roos. Ook de eenden hebben de reis goed doorstaan en leggen weer trouw iedere dag een ei.

We wonen nu voor een korte tijd in Drenthe, in een klein huisje op het terrein van Katja’s moeder. Vroeger was dit huisje een varkensstal met een bakhuis eraan, maar het is al jaren geleden omgebouwd tot huis. Het is erg knus en gezellig. De kinderen kunnen rondom het huis heerlijk spelen en de eenden zwemmen vrolijk rond in oma’s vijver.

Sinds vorige week hebben we de lessen van de kinderen hervat en zitten we weer in het ritme, hoewel … we houden nog even de Engelse klok aan tot over een paar weken de zomertijd eindigt. Jurgen kan helaas nog niet met zijn tweede jaar beginnen: de nieuwe school wil opnieuw referenties en ook moet nog een aanvullend vragenformulier de deur uit. De hoop is echter dat snel aan alle eisen van de school is voldaan en het studeren voortgang kan vinden.